Wydawca treści Wydawca treści

CERTYFIKATY

Zasady gospodarki leśnej prowadzonej na terenie Nadleśnictwa Mircze są zgodne z zasadami i kryteriami PEFC i FSC® (FSC-C140114)

Certyfikacja gospodarki leśnej to procedura, w wyniku której niezależna organizacja potwierdza prowadzenie tej gospodarki zgodnie z obowiązującymi przepisami i normami.

Gospodarka leśna w Nadleśnictwie Mircze poddawana jest certyfikacji od 2002r. Obecnie N-ctwo Mircze posiada przyznane dwa certyfikaty:

  • certyfikat PEFC (Programme for the Endorsement of Forest Certification),
  • certyfikat FSC (Forest Stewardship Council®).

Certyfikaty te potwierdzają, że gospodarka leśna w lasach Lubelszczyzny prowadzona jest zgodnie z obowiązującymi przepisami z jednoczesnym przestrzeganiem zasad: zrównoważonego rozwoju, zachowania trwałości lasów i ochrony przyrody.

PEFC jest organizacją pozarządową, której cel to wspieranie zasad zrównoważonej gospodarki leśnej. Pełni ona funkcję międzynarodowej organizacji, która ocenia i uznaje krajowe systemy certyfikacji leśnej. Te krajowe systemy opierają się na międzyrządowych zasadach promowania zrównoważonej gospodarki leśnej. By móc sprzedawać produkty oznaczone jako certyfikowane przez PEFC, zarządzający lasami muszą uzyskać certyfikat gospodarki leśnej, zaś przedsiębiorstwa biorące udział w procesie przetwarzania i handlu drewnem muszą uzyskać certyfikat kontroli pochodzenia produktu CoC. System certyfikacji PEFC funkcjonuje od 1999 r. i jest obecnie najbardziej rozpowszechnionym systemem certyfikacyjnym lasów w Europie. Europejskie kraje o największej powierzchni lasów certyfikowanych w systemie PEFC to: Finlandia (21,1 mln. ha), Szwecja (9,4 mln. ha), Norwegia (9,1 mln. ha), Niemcy (7,4 mln. ha ) i Polska (7,3 mln. ha).

Nadleśnictwo Mircze otrzymało certyfikat PEFC w 2012 roku. Certyfikat ten jest przyznawany na okres trzech lat. W celu zachowania ważności certyfikatu w losowo wybranych nadleśnictwach RDLP Lublin corocznie przeprowadzane są audyty nadzoru (sprawdzające).

FSC jest międzynarodową organizacją typu non-profit, założoną w 1993 r. w Meksyku w celu wspierania inicjatyw zmierzających do korzystnego zarządzania światowymi zasobami leśnymi. Jej działalność skupia się na popularyzacji sposobu prowadzenia gospodarki leśnej na zasadach uwzględniających aspekty społeczne, ekonomiczne i przyrodnicze. Warunkiem otrzymania certyfikatu jest prowadzenie gospodarki leśnej zgodnie ze wszystkimi regulacjami prawnymi danego kraju oraz międzynarodowymi traktatami i porozumieniami, których dany kraj jest sygnatariuszem. Obligatoryjne jest również spełnianie standardów certyfikacji określonych przez FSC. Certyfikat FSC przyznawany jest na okres pięciu lat.

Kraje Europy o największej powierzchni lasów certyfikowanych w systemie FSC to: Szwecja (11,7 mln. ha), Polska (7,0 mln. ha) i Białoruś (5,7 mln. ha).

Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Lublinie oraz wchodzące w jej skład N-ctwo Mircze posiadją certyfikat FSC od 9 stycznia 2003 roku. W celu zachowania ważności certyfikatu w losowo wybranych nadleśnictwach corocznie przeprowadzane są audyty nadzoru (sprawdzające).

RDLP w Lublinie oraz N-ctwo Mircze oświadczają, że drewno pochodzi z Lasów Państwowych RDLP w Lublinie o prawidłowo i racjonalnie prowadzonej gospodarce leśnej, zgodnie z polskimi kryteriami certyfikacji PEFC (Certyfikat nr BVCPL/PEFCFM/07, Subcertyfikat PEFC nr  BVCPL/PEFCFM/07-13) ważny od 10.01.2022 r. do 09.01.2025 r. PEFC 100% oraz międzynarodowymi standardami FSC (Certyfikat FSC nr SGS-FM/COC-010446) ważny od 23.01.2019 r. do 22.01.2024 r. FSC 100%.

Przeczytaj więcej o certyfikacji w Lasach Państwowych


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Lasy nadleśnictwa

Lasy nadleśnictwa

Lasy Nadleśnictwa Mircze podlegają Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Lublinie. Nadleśnictwo Mircze zarządza gruntami na powierzchni 9505,26 ha (wraz ze współwłasnościami).

Typ siedliskowy lasu określa rolę w produkcji leśnej wszystkich gatunków drzew, które mogą występować w danych warunkach siedliska. Obejmuje zespoły leśne reprezentujące różne stadia sukcesji ekologicznej. Typy siedliskowe lasu mogą się różnić składem florystycznym, strukturą, trwałością, żyznością i wilgotnością gleby, klimatem ukształtowaniem terenu i jego budową geologiczną.
Gleby naszych terenów tzw. lasu świeżego należą do typu brunatnych lub skrytobielicowych.
Ważniejszymi roślinami runa leśnego są: marzanka wonna, żywiec cebulkowy, żonkil zwyczajny, perłówka jednokwiatowa i miejscami czosnek niedźwiedzi. W warstwie podszytowej występują: kruszyna pospolita, leszczyna, trzmielina.
W składzie gatunkowym drzewostanów występują jako gatunki główne dąb a także w granicach zasięgu naturalnego buk oraz jako domieszka: grab, brzoza, lipa, klon, jesion, wiąz i jawor.
Grab tworzy zazwyczaj dolne piętro.
Charakterystyczne jest występowanie gatunków kontynentalnych: turzycy orzęsionej, zdrojówki rutewkowatej oraz roślin azoto i wilgociolubnych: pokrzywy, niecierpka pospolitego, kopytnika, bodziszka cuchnącego, gwiazdnicy wielkokwiatowej, jaskra owłosionego, czartawy pospolitej.
Wiosną kwitną i zawiązują liście tzw. neofity rozwijające kwiaty przed rozwojem liści drzew i krzewów. Jest to głównie zawilec gajowy tworzący białe dywany, przylaszczka, groszek wiosenny i fiołek leśny.
Pozostałe rośliny rozwijają się pod okapem ulistnionych warstw drzew i krzewów.